Op zoek naar...?
Door: Twan
Blijf op de hoogte en volg Twan
05 November 2014 | Iran, Teheran
Salam!
Waar moet ik beginnen? Ik ben krap 24 uur geleden vertrokken vanaf Schiphol (toen ik begin met schrijven) en nu al loop ik over van alle indrukken. De hoogste tijd om de spreekwoordelijke pen ter hand te nemen. Laten we beginnen bij het begin. Nadat Bram me op Leiden Centraal had afgezet ging de reis, zoals de meeste van mijn dagen de laatste jaren, verder met de NS. Al snel daarna stond ik met m'n boardingpassen (er moet tenslotte in Istanbul overgestapt worden) bij de paspoortcontrole.
De douanier vroeg zoals gewoonlijk geïnteresseerd waar de reis naartoe gaat. Omdat hij volgens mij al gezien had dat ik twee boardingpassen in m'n hand had kon de smoes niet meer op dat ik naar Istanbul zou gaan. Dus ik zei doodleuk waar het op staat: "Naar Teheran" Waarop hij mijn woorden met twijfel in z'n stem herhaalde: "Naar...Teheran? En wat gaat u daar doen als ik dat vragen mag?"
-"Op vakantie"
"Op vakantie? (zo waar met nog meer twijfel) En reist u dan alleen?"
-"Ja, alleen."
"Die heb ik nog niet eerder gehoord. Mag ik dan even de boardingpassen, het paspoort en het visum zien?"
Ik geef hem al de gevraagde stukken en het hele proces duurt aanzienlijk langer dan in de rij naast me. Je kon hem bijna horen denken: "Dit kan ik beter maar even dubbel checken" Al snel ziet hij op het scherm (neem ik aan) dat het allemaal in orde is en er verschijnt een glimlach op z'n gezicht en we hebben het nog even over m'n plannen. Met een "veel plezier en succes!" loop ik door. Dat was de eerste hindernis. Want ondanks dat ik alles goed geregeld heb, wil ik toch eerst veilig en wel in het hotel in Iran zijn voor ik écht het gevoel heb dat het goed zit.
Ja, waarom gaat iemand naar Iran. Waarom wil je dat nou? Kon je niets anders verzinnen? Vind je dat niet gevaarlijk? Goede timing! En meer variaties op dit thema, ik heb ze allemaal gehoord. Het voelde toch alsof ik me moest verantwoorden. Ik hoop dat jullie na het lezen van de komende mails snappen waarom ik juist (nu) naar Iran wil. Maar bovenal waren de reacties juist positief als ik vertelde dat ik dit plan had.
Als ik even later in Istanbul aankom raak ik aan de praat met een jongen uit Azerbeidzjan. Hij is op weg van Charkov, in Oost Oekraïne waar hij studeert, naar zijn ouders in Baku. Al snel vertel ik heb natuurlijk ook waar ik naartoe ga. En zijn eerste reactie is:"Are you Muslim?" Die vraag had ik nog niet gekregen! Als ik zeg dat dat niet het geval is kan hij het maar niet begrijpen. Oude culturen en natuur zien maken nog wel iets goed, maar zelf na een half uur heb ik hem nog niet goed mijn redenen duidelijk kunnen maken. Je gaat toch niet voor je lol op vakantie naar Iran... en zo vertrekt hij richting Baku.
Voordat ik eindelijk aan Iran toe kom kan ik het toch ook niet laten op wat over Istanbul te schrijven. Het werd me namelijk maar weer eens duidelijk hoe Istanbul letterlijk en figuurlijk de brug is tussen Azië en Europa. Je ziet het aan de mensen op het vliegveld en natuurlijk ook de bestemmingen op de borden. Bishkek, Baku, Teheran, Tashkent, Krasnodar, Erbil, Bagdad, Dubai, Delhi, Bahrein aan de ene kant en Amsterdam, Madrid, Parijs, Londen etcetera aan de andere kant. Natuurlijk zie je sommige van die eerste bestemmingen ook wel op Schiphol op de borden, maar je merkt dat je bent opgeschoven naar het oosten en dat Istanbul er tussenin zit. Ook qua mensen zoals ik al zei. Een bonte mengelmoes van ras en etniciteit. Nu kijk ik op dit moment met een gekleurde bril en viel het me vooral op hoe de verschillende moslims met hun geloof om gaan als het gaat om kleding. Ik vind het interessant om te zien hoe Turken, Iraniërs en Saudi's totaal anders omspringen met de kledingvoorschriften, hoe die dan ook vastgelegd mogen zijn. Iraanse vrouwen dragen veelal een doek losjes over het hoofd waardoor het haar dat er nog te zien is varieert van een kleine pluk tot meer dan 50%, terwijl de Turkse vrouwen toch vaker een wat strakke hoofddoek dragen. De Saudi's daarentegen zijn vaak echt geheel in het zwart gekleed met verschillende variaties van gezichtsbedekking. Het klinkt misschien generaliserend en ik kan natuurlijk nooit weten waar al die mensen vandaan komen, hooguit een schatting maken van waar ze naartoe gaan. Noem het een observatie.
Na 5 uur wachten in Istanbul stap ik tegen middernacht op de vlucht met bestemming Teheran. Zodra ik in m'n stoel gedrukt wordt met het opstijgen is er geen weg meer terug. Nu gaat het gebeuren. Drie uur breng ik dommelend door met een huilende baby drie stoelen van me vandaan en een schuin oog op het scherm gericht om te checken of we niet boven gebied van Islamitische Staat vliegen. Hemelsbreed vliegen we denk ik maar 100 km ten noorden van Erbil, de hoofdstad van Iraaks Koerdistan, wat niet ver van het front met IS ligt. Iets voor 4 uur lokale tijd ploffen we uit de lucht op het asfalt van Imam Khomeini Airport in Teheran. Zonder ook maar een enkele vraag van de Iraanse douanier en met enkel een wederzijds Salaam (hallo) en khodahafez (tot ziens) sta ik snel bij m'n bagage. Ieder met een backpack wordt zo snel mogelijk langs de douane gestuurd en daar staan je dan opeens in Teheran, kwart over 4 in de ochtend.
Iran is een cash-only land. Pinnen, chippen, cheques, creditcard: allemaal niet te gebruiken. Alleen harde valuta en het liefst ongevouwen, onbevlekt en gestreken en ruikend naar bloemetjes parfum. De eerste stap is dus geld wisselen. De laatste jaren heeft de Iraanse Rial een flinke vrije val gemaakt in waarde, waardoor ik nu 41.000 Rial krijg voor 1 euro. Dus een snelle rekensom en het is duidelijk dat de 50 euro die ik hier wissel mij op slag miljonair maakt! Ik stop de vier briefjes van een half miljoen en wat kleinere coupures weg en raak aan de praat met een andere toerist. Zo'n tien minuten later komen we erachter dat we gewoon Nederlands kunnen praten: hij komt uit België. Samen eten we wat en zoeken we naar de bus naar de stad. Een ronde over het vliegveld en na het gevraagd te hebben aan een boel Iraniërs geven we de hoop op dat er nog een bus rijdt, in ieder geval niet op dit uur. Bij de uitgang van het vliegveld komen we drie andere toeristen tegen, twee Tsjechen en een Duitser. We delen samen een busje en voor omgerekend 3 euro per persoon worden we bij het opkomen van de zon naar het centrum van de miljoenenstad Teheran gereden, een kleine 35 kilometer.
Dus dit is Iran, het blijft lastig te bevatten dat ik er nu ben. Het land dat in zo'n kwaad daglicht staat. Rond kijkend uit het raam racen we naar de stad. Als we tien minuten onderweg zijn krijg ik een klein kippenvel moment. Voor ons wappert namelijk een heel grote vlag aan een tientallen meters hoge vlaggenstok: zwart met witte Arabische tekst. Het doet me meteen denken aan de angst inboezemende vlag van IS! Even vraag ik me af of ik wat op het nieuws gemist heb of dat ik toevallig toch op een vlucht naar Raqqa (de benoemde hoofdstad van het kalifaat) terecht ben gekomen. Later in het hotel zal ik erachter komen dat de zwarte vlaggen overal in Iran te maken hebben met de Islamitische maand Muharram, met als hoogtepunt de nationale vrije dag Ashura, op 3 november was dit jaar. Er wordt gerouwd om de dood van Imam Hossein, de derde Imam van de Shiieten, die als martelaar stierf in de strijd bij Karbala in het jaar 680 na Christus. Wat zwarte vlaggen al niet in je op kunnen roepen na al het nieuws van de laatste tijd!
Het busje laat ons eruit op het Imam Khomeini plein en vanaf daar gaan we allemaal onze eigen weg. Met mijn backpack de metro van Teheran in, midden in de spits, een heus top plan. De metro is afgeladen vol. Voor de vrouwen is er een speciale vrouwen wagon waar ze in alle rust kunnen reizen. Ze mogen ook in de normale wagons, maar in de praktijk zie je dat maar weinig. De metro was dus niet alleen vol, ook nog eens vol met mannen die onderweg zijn naar hun werk. Ik heb veel goede verhalen gehoord over de Iraniërs en hun behulpzaamheid en gastvrijheid. De eerste ervaring was met name dat ze geen probleem hebben met flink duwen in de metro en naar mate ik langer in de metro sta zweef ik steeds verder van de uitgang af. Een halte voor ik eruit moet wil ik toch wel alvast richting de uitgang voorsorteren, zonder veel succes. Mijn halte dan, station Taleghani. Ik hoefde alleen maar naar de uitgang te kijken en voor ik het wist werd er een smal pad gemaakt en werd ik vlot naar buiten gemasseerd. Ik bedank de hele wagon nog even met een motshakeram en loop richting uitgang.
Inchecken in het hotel kan nog niet, dus ik drop mijn grote tas en stap de straat weer op om de stad te verkennen. Eerste bestemming is het Golestan paleis. Een oud paleis van de Sjah van Perzië uit de 19e eeuw. Het is gebouwd naar Europees voorbeeld, ten minste dat was de bedoeling, maar ze hebben het moeten doen met beschrijvingen en een enkele tekening, zonder dat iemand ooit zelf bij de Europese paleizen is geweest. Het is een mooi paleis, maar moeilijk in een hokje te plaatsen op stijl. Het is verlaten en ik kan in alle rust ronddwalen door de tuinen en langs de prachtige mozaïeken. Ik neem een kijkje in de hal waar de Sjah zijn buitenlandse gasten ontving voor de banketten en de hal waar de Koninklijke huwelijken plaatsvonden. Verspreid door het paleis de prachtigste geschenken van andere Koningshuizen.
De volgende stop is het Nationaal Museum. Een bescheiden museum, maar wel met een aantal mooie stukken van opgravingen door heel het land. De geschiedenis van Iran/Perzië is lang en ik kan in deze mail geen college geschiedenis geven. De Sjahs, de komst van Islam, de Revolutie, Khomeini, Alexander de Grote, de Qajars, de Achaemeniden, de Parthianen, de Sassiniden en de Elamiten. Veel zal ter sprake komen gedurende de reis en ik hoop dat jullie aan het einde Iran in een goede context kunnen plaatsen.
Het was een lange dag, met weinig slaap, en 's avonds kom ik moe maar voldaan terug bij het hotel. Zo veel indrukken! Ik heb nog niet eens de helft hier opgeschreven, maar daardoor blijven er juist ook nog mooie verhalen voor thuis!
Khodanegahdar,
Twan
Waar moet ik beginnen? Ik ben krap 24 uur geleden vertrokken vanaf Schiphol (toen ik begin met schrijven) en nu al loop ik over van alle indrukken. De hoogste tijd om de spreekwoordelijke pen ter hand te nemen. Laten we beginnen bij het begin. Nadat Bram me op Leiden Centraal had afgezet ging de reis, zoals de meeste van mijn dagen de laatste jaren, verder met de NS. Al snel daarna stond ik met m'n boardingpassen (er moet tenslotte in Istanbul overgestapt worden) bij de paspoortcontrole.
De douanier vroeg zoals gewoonlijk geïnteresseerd waar de reis naartoe gaat. Omdat hij volgens mij al gezien had dat ik twee boardingpassen in m'n hand had kon de smoes niet meer op dat ik naar Istanbul zou gaan. Dus ik zei doodleuk waar het op staat: "Naar Teheran" Waarop hij mijn woorden met twijfel in z'n stem herhaalde: "Naar...Teheran? En wat gaat u daar doen als ik dat vragen mag?"
-"Op vakantie"
"Op vakantie? (zo waar met nog meer twijfel) En reist u dan alleen?"
-"Ja, alleen."
"Die heb ik nog niet eerder gehoord. Mag ik dan even de boardingpassen, het paspoort en het visum zien?"
Ik geef hem al de gevraagde stukken en het hele proces duurt aanzienlijk langer dan in de rij naast me. Je kon hem bijna horen denken: "Dit kan ik beter maar even dubbel checken" Al snel ziet hij op het scherm (neem ik aan) dat het allemaal in orde is en er verschijnt een glimlach op z'n gezicht en we hebben het nog even over m'n plannen. Met een "veel plezier en succes!" loop ik door. Dat was de eerste hindernis. Want ondanks dat ik alles goed geregeld heb, wil ik toch eerst veilig en wel in het hotel in Iran zijn voor ik écht het gevoel heb dat het goed zit.
Ja, waarom gaat iemand naar Iran. Waarom wil je dat nou? Kon je niets anders verzinnen? Vind je dat niet gevaarlijk? Goede timing! En meer variaties op dit thema, ik heb ze allemaal gehoord. Het voelde toch alsof ik me moest verantwoorden. Ik hoop dat jullie na het lezen van de komende mails snappen waarom ik juist (nu) naar Iran wil. Maar bovenal waren de reacties juist positief als ik vertelde dat ik dit plan had.
Als ik even later in Istanbul aankom raak ik aan de praat met een jongen uit Azerbeidzjan. Hij is op weg van Charkov, in Oost Oekraïne waar hij studeert, naar zijn ouders in Baku. Al snel vertel ik heb natuurlijk ook waar ik naartoe ga. En zijn eerste reactie is:"Are you Muslim?" Die vraag had ik nog niet gekregen! Als ik zeg dat dat niet het geval is kan hij het maar niet begrijpen. Oude culturen en natuur zien maken nog wel iets goed, maar zelf na een half uur heb ik hem nog niet goed mijn redenen duidelijk kunnen maken. Je gaat toch niet voor je lol op vakantie naar Iran... en zo vertrekt hij richting Baku.
Voordat ik eindelijk aan Iran toe kom kan ik het toch ook niet laten op wat over Istanbul te schrijven. Het werd me namelijk maar weer eens duidelijk hoe Istanbul letterlijk en figuurlijk de brug is tussen Azië en Europa. Je ziet het aan de mensen op het vliegveld en natuurlijk ook de bestemmingen op de borden. Bishkek, Baku, Teheran, Tashkent, Krasnodar, Erbil, Bagdad, Dubai, Delhi, Bahrein aan de ene kant en Amsterdam, Madrid, Parijs, Londen etcetera aan de andere kant. Natuurlijk zie je sommige van die eerste bestemmingen ook wel op Schiphol op de borden, maar je merkt dat je bent opgeschoven naar het oosten en dat Istanbul er tussenin zit. Ook qua mensen zoals ik al zei. Een bonte mengelmoes van ras en etniciteit. Nu kijk ik op dit moment met een gekleurde bril en viel het me vooral op hoe de verschillende moslims met hun geloof om gaan als het gaat om kleding. Ik vind het interessant om te zien hoe Turken, Iraniërs en Saudi's totaal anders omspringen met de kledingvoorschriften, hoe die dan ook vastgelegd mogen zijn. Iraanse vrouwen dragen veelal een doek losjes over het hoofd waardoor het haar dat er nog te zien is varieert van een kleine pluk tot meer dan 50%, terwijl de Turkse vrouwen toch vaker een wat strakke hoofddoek dragen. De Saudi's daarentegen zijn vaak echt geheel in het zwart gekleed met verschillende variaties van gezichtsbedekking. Het klinkt misschien generaliserend en ik kan natuurlijk nooit weten waar al die mensen vandaan komen, hooguit een schatting maken van waar ze naartoe gaan. Noem het een observatie.
Na 5 uur wachten in Istanbul stap ik tegen middernacht op de vlucht met bestemming Teheran. Zodra ik in m'n stoel gedrukt wordt met het opstijgen is er geen weg meer terug. Nu gaat het gebeuren. Drie uur breng ik dommelend door met een huilende baby drie stoelen van me vandaan en een schuin oog op het scherm gericht om te checken of we niet boven gebied van Islamitische Staat vliegen. Hemelsbreed vliegen we denk ik maar 100 km ten noorden van Erbil, de hoofdstad van Iraaks Koerdistan, wat niet ver van het front met IS ligt. Iets voor 4 uur lokale tijd ploffen we uit de lucht op het asfalt van Imam Khomeini Airport in Teheran. Zonder ook maar een enkele vraag van de Iraanse douanier en met enkel een wederzijds Salaam (hallo) en khodahafez (tot ziens) sta ik snel bij m'n bagage. Ieder met een backpack wordt zo snel mogelijk langs de douane gestuurd en daar staan je dan opeens in Teheran, kwart over 4 in de ochtend.
Iran is een cash-only land. Pinnen, chippen, cheques, creditcard: allemaal niet te gebruiken. Alleen harde valuta en het liefst ongevouwen, onbevlekt en gestreken en ruikend naar bloemetjes parfum. De eerste stap is dus geld wisselen. De laatste jaren heeft de Iraanse Rial een flinke vrije val gemaakt in waarde, waardoor ik nu 41.000 Rial krijg voor 1 euro. Dus een snelle rekensom en het is duidelijk dat de 50 euro die ik hier wissel mij op slag miljonair maakt! Ik stop de vier briefjes van een half miljoen en wat kleinere coupures weg en raak aan de praat met een andere toerist. Zo'n tien minuten later komen we erachter dat we gewoon Nederlands kunnen praten: hij komt uit België. Samen eten we wat en zoeken we naar de bus naar de stad. Een ronde over het vliegveld en na het gevraagd te hebben aan een boel Iraniërs geven we de hoop op dat er nog een bus rijdt, in ieder geval niet op dit uur. Bij de uitgang van het vliegveld komen we drie andere toeristen tegen, twee Tsjechen en een Duitser. We delen samen een busje en voor omgerekend 3 euro per persoon worden we bij het opkomen van de zon naar het centrum van de miljoenenstad Teheran gereden, een kleine 35 kilometer.
Dus dit is Iran, het blijft lastig te bevatten dat ik er nu ben. Het land dat in zo'n kwaad daglicht staat. Rond kijkend uit het raam racen we naar de stad. Als we tien minuten onderweg zijn krijg ik een klein kippenvel moment. Voor ons wappert namelijk een heel grote vlag aan een tientallen meters hoge vlaggenstok: zwart met witte Arabische tekst. Het doet me meteen denken aan de angst inboezemende vlag van IS! Even vraag ik me af of ik wat op het nieuws gemist heb of dat ik toevallig toch op een vlucht naar Raqqa (de benoemde hoofdstad van het kalifaat) terecht ben gekomen. Later in het hotel zal ik erachter komen dat de zwarte vlaggen overal in Iran te maken hebben met de Islamitische maand Muharram, met als hoogtepunt de nationale vrije dag Ashura, op 3 november was dit jaar. Er wordt gerouwd om de dood van Imam Hossein, de derde Imam van de Shiieten, die als martelaar stierf in de strijd bij Karbala in het jaar 680 na Christus. Wat zwarte vlaggen al niet in je op kunnen roepen na al het nieuws van de laatste tijd!
Het busje laat ons eruit op het Imam Khomeini plein en vanaf daar gaan we allemaal onze eigen weg. Met mijn backpack de metro van Teheran in, midden in de spits, een heus top plan. De metro is afgeladen vol. Voor de vrouwen is er een speciale vrouwen wagon waar ze in alle rust kunnen reizen. Ze mogen ook in de normale wagons, maar in de praktijk zie je dat maar weinig. De metro was dus niet alleen vol, ook nog eens vol met mannen die onderweg zijn naar hun werk. Ik heb veel goede verhalen gehoord over de Iraniërs en hun behulpzaamheid en gastvrijheid. De eerste ervaring was met name dat ze geen probleem hebben met flink duwen in de metro en naar mate ik langer in de metro sta zweef ik steeds verder van de uitgang af. Een halte voor ik eruit moet wil ik toch wel alvast richting de uitgang voorsorteren, zonder veel succes. Mijn halte dan, station Taleghani. Ik hoefde alleen maar naar de uitgang te kijken en voor ik het wist werd er een smal pad gemaakt en werd ik vlot naar buiten gemasseerd. Ik bedank de hele wagon nog even met een motshakeram en loop richting uitgang.
Inchecken in het hotel kan nog niet, dus ik drop mijn grote tas en stap de straat weer op om de stad te verkennen. Eerste bestemming is het Golestan paleis. Een oud paleis van de Sjah van Perzië uit de 19e eeuw. Het is gebouwd naar Europees voorbeeld, ten minste dat was de bedoeling, maar ze hebben het moeten doen met beschrijvingen en een enkele tekening, zonder dat iemand ooit zelf bij de Europese paleizen is geweest. Het is een mooi paleis, maar moeilijk in een hokje te plaatsen op stijl. Het is verlaten en ik kan in alle rust ronddwalen door de tuinen en langs de prachtige mozaïeken. Ik neem een kijkje in de hal waar de Sjah zijn buitenlandse gasten ontving voor de banketten en de hal waar de Koninklijke huwelijken plaatsvonden. Verspreid door het paleis de prachtigste geschenken van andere Koningshuizen.
De volgende stop is het Nationaal Museum. Een bescheiden museum, maar wel met een aantal mooie stukken van opgravingen door heel het land. De geschiedenis van Iran/Perzië is lang en ik kan in deze mail geen college geschiedenis geven. De Sjahs, de komst van Islam, de Revolutie, Khomeini, Alexander de Grote, de Qajars, de Achaemeniden, de Parthianen, de Sassiniden en de Elamiten. Veel zal ter sprake komen gedurende de reis en ik hoop dat jullie aan het einde Iran in een goede context kunnen plaatsen.
Het was een lange dag, met weinig slaap, en 's avonds kom ik moe maar voldaan terug bij het hotel. Zo veel indrukken! Ik heb nog niet eens de helft hier opgeschreven, maar daardoor blijven er juist ook nog mooie verhalen voor thuis!
Khodanegahdar,
Twan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
