Het centrum van de Inca's: Machu Picchu y Cusco

Veel te vroeg in Cuzco aankomen, een keer wat anders dan de standaard een een uur of twee te laat komen hier. Voldoende wakker om niet overvallen te worden nemen we een taxi naar het hostel. Aanbellen om half 5 en wachten. Enigszins verbaasd doet er iemand open en laat ons binnen. Snel grist ie een sleutel van het bord aan de muur en loopt met ons naar boven. Flinke ochtendgymnastiek zo die paar trappen, maar het wordt beloond. Een lege kamer en aan het einde van ons verblijf hier zou blijken dat we ook niet extra moesten betalen voor deze halve nacht. Ik trek snel m'n kleren uit en kruip onder de deken. Heerlijk, een echt bed voor een paar uur na zo'n overvolle nachtbus.

Om half 9 gaat de wekker en ik ben al met al redelijk uitgerust. Voordat we kunnen ontbijten moeten we eerst nog even inchecken. Daar had de nachtwaker gisteren (of vandaag natuurlijk) geen zin in op dat uur. Een kopie van het paspoort, een formuliertje invullen en even kijken naar het immigratie-kaartje. Zo'n klein formuliertje dat je krijgt als je het land in komt en die je moet bewaren totdat je weer weggaat. Vinden ze erg belangrijk allemaal en als je 'm niet meer hebt moet je dacht ik een boete betalen. Ondertussen is het allemaal de normaalste zaak van de wereld en heb ik m'n paspoort niet meer nodig voor de nodige gegevens. Op naar het ontbijt, want na al dat sjouwen met die backpack in de nacht heb ik nu toch wel honger. Twee broodjes met jam en een kopje thee. Geen originaliteitsprijs maar het werkt tegen de honger. En ik kan ook niet zeggen dat ik thuis zo varieer met mij ontbijt, maar dat even terzijde.

Op de to-do-list een hele hoop vandaag: kaartjes voor Machu Picchu regelen, vervoer naar Machu Picchu, bustickets uit Cuzco en maar weer eens goed kijken naar wat we nog willen doen tot aan Quito. Machu Picchu is een van de grote hoogtepunten deze reis en waarschijnlijk de bekendste 'attractie' van Zuid-Amerika. De verloren Inca stad gebouwd bovenop een smalle bergrug. De vrouw bij het hostel vertelt ons dat voor Machu Picchu vooral de treintickets ernaartoe snel uitverkocht kunnen raken, dus besluiten we die eerst maar te gaan regelen. Op het hele continent zijn nog weinig operationele treindiensten, maar die tussen Cuzco en Machu Picchu loopt spreekwoordelijk nog op rolletjes. Naast het doel van de treinrit schijnt ook de rit zelf één van de mooiste ter wereld te zijn.

Het was een waardevolle tip die we kregen, want voor de terugreis vanaf Macchu Picchu hadden we de laatste twee tickets. Voor de entreetickets voor de ruïnes zelf moesten we wat verder uit het centrum zijn, maar ook dat was vrij snel geregeld. Okay, alles voor morgen gedaan. Nu de volgende stap. Misschien laten we zo niet erg veel aan het toeval over, maar het zorgt er wel mooi voor dat we goed gebruik maken van onze tijd hier. We besluiten om een nachtbus te boeken naar Nazca. Lang wikken en wegen of we daar wel heen moeten gaan, maar dus toch besloten het te doen. Bij Nazca ligt namelijk een van de grootste mysteries van het continent, de Nazca lijnen. Omdat die eigenlijk alleen vanuit een klein vliegtuig goed te zien zijn en die rondvluchten best prijzig zijn was het niet de makkelijkste beslissing. Onder het mom: nu we er toch zijn, dus de bus naar Nazca maar geboekt. Wordt vervolgd dus!

Zo, de nodige Sols lichter ploffen we ergens neer voor lunch. Is het de gewoonte om één stap vooruit de bustickets te boeken, nu kijken we langzaam maar zeker al tot aan Ecuador. Omdat we weinig zin hebben in een bus van ruim 30 uur van Lima naar Ecuador gaan we op zoek naar een goedkope vlucht. Uiteindelijk weten we voor een kleine 130 euro een vlucht van Lima naar Tumbes te vinden, een half uur rijden van de grens met Ecuador. Het klinkt wel heroïsch zo veel kilometers maken, maar na een week of 7 onderweg, ruim 13.000 kilometers en een aantal uren in de bus dat ik niet durf te tellen, ben ik best bereid wat extra te betalen voor een beetje comfort. Met het boeken van de vliegtickets zit dan de eerste dag in Cuzco erop en hebben we goede zaken gedaan. Ik denk dat ik nog nooit op één dag kaartjes voor twee bussen, een trein, entreebewijs voor een Wereldwonder en een vlucht heb geboekt. Voor alles is een eerste keer ;)

Zondag de dag waar ik stiekem de hele reis naar heb uitgekeken: Machu Picchu! Een loodzware dag, dat wel. Machu Picchu ligt ongeveer 80 kilometer van Cuzco en de weg ernaartoe is geen gemakkelijke. Eerst met de bus tot Ollantaytambo, vanaf daar met de trein naar Aguas Calientes en tenslotte nog een bus tot bij de ruïnes. Je vraagt je misschien af hoe laat je dan weg moet gaan als je fatsoenlijk de tijd wilt hebben voor de ruïnes en zeker wilt zijn dat je nog goed terug kunt komen, ik durf het bijna niet te zeggen. Het is dus zondag en toen bij ons de wekker ging weet ik zeker dat er thuis nog heerlijk geslapen werd. Kwart over 2 ging de wekker en om kwart voor 3 reed de minibus met ons richting Ollantaytambo. Iets na achten (het tussenliggende deel heb ik om slaperige lezers te voorkomen maar overgeslagen) slingeren we met een volgende bus de berg op. We zijn er nu bijna!

Ondanks de beperking van de Peruaanse overheid, maximaal 2500 bezoekers per dag, is het al behoorlijk druk bij de ingang. Veel mensen staan als onderdeel van een groep op elkaar te wachten. Fijn, zo de dingen zelf regelen en niet op een grote groep moeten wachten. Krap 5 minuten later loop ik zo een postkaart binnen. Daar ligt het dan voor me, Machu Picchu. Precies hét plaatje dat je altijd ziet op de postkaarten en omdat we nu op een richel staan kunnen we mooie foto's nemen met weinig tot geen mensen erop. De stad ligt op de voorgrond met de berg Huaynu Picchu daarachter. Als je goed kijkt zie je ook bovenop die berg nog de typische terrassen en enkele ruïnes. En als ik m'n ogen goed focus zie ik ook, of zelfs, daar mensen lopen. Ook wij gaan de klim wagen omdat je vanaf daar een fantastisch uitzicht over de stad en de vallei moet hebben, maar eerst even de stad van beneden bekijken.

Het heeft iets mystieks (pff, ik klink wel wat zweverig zo), zeker met wat wolken flarden die rond de stad en in het dal hangen. En dan te bedenken dat de stad pas in 1911 herontdekt is. De ruïnes zijn zo goed bewaard gebleven omdat de Spanjaarden hier nooit gekomen zijn. Vooral een soort zonnewijzer is een van de weinigen in haar soort, door de furie van de Spanjaarden tegen zonaanbidding. Los van de mystieke indruk die het maakt, blijft er nog veel onduidelijk over Machu Picchu. Wat was de rol van de stad precies en waarom is het dan verlaten? De details, de plek en de aandacht waarmee de stad is gemaakt laat zien dat de stad in ieder geval een speciale functie heeft gehad. Één van de opties is dat het een buitenverblijf van de Inca koning was, maar ook dat is niet zeker.

De staat van de ruïnes is geweldig! Behalve de daken, die van riet of iets anders verteerbaars waren, staat praktisch alles rechtop. Natuurlijk hebben ze ook hier een handje geholpen met restaureren, het resultaat is in ieder geval fantastisch! Vooral de terrassen die zijn aangelegd tegen bijzonder steile hellingen zijn erg speciaal. Alle terrassen zijn nu met gras begroeid, maar ooit groeiden hier allerlei landbouwgewassen. Het moet een behoorlijk inspannende bezigheid zijn geweest om hier te leven en te werken, want een vlak stuk grond groter dan een paar meter bij een paar meter is moeilijk te vinden. We bezoeken een aantal tempels en de verblijven van de welgestelden. Het is lastig om je een voorstelling te maken van de inrichting omdat er nu eigenlijk alleen maar stenen hutten over zijn. Toch krijg je van de buitenkant ook soms wel het idee dat een gebouw niet zo maar een huis was.

We lopen verder naar de ingang van Huaynu Picchu. We moesten apart kaartjes reserveren omdat er hier maar 400 toeristen per dag de berg op mogen. Gelukkig zijn we in het laagseizoen en konden we een dag van tevoren nog alles regelen, in het hoogseizoen moet je soms tot wel twee weken op voorhand boeken! Na een kwartier wordt me wel duidelijk dat ook nooit alle 2500 mensen dit fysiek gezien hadden moeten doen (die groep Japanse bejaarden zouden de top niet halen denk ik), de klim is zwaar en het is af en toe meer klimmen dan wandelen. En dat is te zien om ons heen: hoe meer we stijgen, hoe lager de gemiddelde leeftijd, al zijn wij nog wel ongeveer de jongsten denk ik. Ruim een uur later komen we dan bij de eerste terrassen op Huaynu Picchu. Een kleine groep hijgende toeristen geniet van het uitzicht terwijl ze bijkomen. Het is grappig om te zien. Iedereen die hier komt gaat hier al even zitten terwijl het pad ook nog verder omhoog loopt. Toch steiler dan iedereen verwachtte denk ik zo (voor ons ook hoor) ;)

We stijgen nog wat verder en komen zo door een grot uiteindelijk boven op de berg aan. Even bijkomen hoor! Minder hoog dan de afgelopen tijd, maar zo'n steile klim voel je goed. We nemen een slok water en wat snoep om de reserves wat aan te vullen (toch ons leven gered, Alice, door nog wat snoep toe te stoppen op Schiphol). In m'n reisgids stond dat water in flessen niet mee kon, dus hadden we maar weinig mee kunnen nemen. Natuurlijk bleek hier dat water meenemen eigenlijk geen probleem was. Helaas, weer een wandeling met weinig water en eten. Je zou toch zeggen dat we wat geleerd moesten hebben, hè? Na een half uurtje naar beneden turen wordt het tijd voor de afdaling. Een beetje dizzy allebei moet ik bekennen, maar zodra de afgrond voor m'n neus verschijnt stroomt er voldoende adrenaline door m'n aderen om me scherp te houden. Dat werkt nog allemaal. Halverwege begint het nog wat te regenen en moet ik dus wat extra oppassen zo zonder bergschoenen. Veilig en wel komen we na een beduidend kortere trip weer bij het beginpunt van de klim aan. Onze beweging voor vandaag ook weer gehad!

Het is half 1 nu, maar het voelt alsof het al lang en breed middag is. Door het vroege opstaan heb ik bijna een soort jetlag gevoel. Ik ben blij dat we genoeg tijd in geruimd hebben voor de ruïnes, waardoor we het ons kunnen veroorloven even te zitten. Nadat we zijn bijgekomen slenteren we verder langs de andere kant van de stad. Hier de ruimtes voor de burgers. Veel huizen en het heeft wel iets van een doolhof. Ik probeer me voor te stellen hoe de stad moet zijn geweest in volle glorie. Onvoorstelbaar gewoon! Een stad op deze plek met dit uitzicht, het moet wel een speciale functie gehad hebben, dat staat vast. Hongerig en vol mooie indrukken verlaten we na een lange dag dan het complex. We eten een pizza in de Aguas Calientes en stappen weer op de trein naar Ollantaytambo. Trok ik de deur van het hostel achter me dicht om half 3, om half 11 draai ik het slot weer open. Voor m'n gevoel is het al lang bedtijd geweest en voordat ik het weet vallen m'n ogen dicht. Fantastische dag!

Na een 'regel-dag' en een van de hoogtepunten van de reis rest ons nog één dag om de oude Inca-hoofdstad Cuzco wat beter te bekijken. We hadden al heel wat gezien op onze tocht voor de busticket en dergelijke, maar nog niet alles. Cuzco is een mooie stad. Veel oude typische Inca muren met grote stenen en huizen met houten balkons. Je proeft hier nog het verleden. Terwijl we de hoogtepunten van de stad bekijken gaan we ook af en toe wat winkels in. De reis begint op te schieten en ik moet nog een aantal cadeau's kopen. Ik ga natuurlijk niets verklappen, maar, mam, ik hoop dat je het leuk vindt!

Cuzco is nog steeds een mooie stad, maar wat is het toch spijtig dat de Spanjaarden toentertijd zo'n spoor van vernieling hebben achtergelaten in het oude Inca rijk. Gelukkig is Machu Picchu bewaard gebleven en wat heb ik genoten! Hoe moet het zijn geweest om onderleiding van een Quechua jongetje naar die plek geleid te worden in 1911! Wie weet liggen er nog wel veel meer oude ruïnes verstopt onder de dichte bossen? Niet aan mij besteed om die nu te zoeken, want de karavaan trekt verder. Op naar het volgende mysterie,om het zo te zeggen: Nazca!

Ik hoop dat thuis alles goed gaat en dat jullie nog wat vrieskou en sneeuw voor ons bewaren. Dan komen wij veilig thuis en proberen de zon voor een dag of twee te lenen. Deal?

Hasta la Vista!